Filmy tegorocznego Ogólnopolskiego Festiwalu Animacji można oglądać w płockim Kinie za Rogiem od początku marca. Widzowie ocenili już blisko 60 filmów animowanych w sześciu kategoriach konkursowych. W najbliższą sobotę, 13 kwietnia, zapraszamy na ostatnie pokazy siódmej edycji O!PLA.
Sobotnie festiwalowe pokazy w Kinie za Rogiem (ul. Jakubowskiego 10) rozpocznie o godzinie 16:15 projekcja filmu „Cały ten smog” Tomasza Wełny – krakowskiego artysty grafika, projektanta i wykładowcy Akademii Sztuk Pięknych. Twórca od wielu lat angażuje się w walkę ze smogiem w Polsce, tworzy filmy i animacje edukacyjne współpracując z Polskim i Krakowskim Alarmem Smogowym.
„Cały ten smog” z 2017 roku to 31-minutowy film edukacyjno-dokumentalny z elementami animacji, poświęcony wpływowi smogu na nasze zdrowie i życie. Wstęp na pokaz jest bezpłatny.
O godzinie 17 odbędą się pokazy filmów z dwóch kategorii konkursowych: Animowana fraszka oraz Formanimy. Cena biletu wynosi 3 zł.
Animowane fraszki to filmy, których akcja z założenia trwa od 1 do 90 sekund. W ramach Ogólnopolskiego Festiwalu Animacji obejrzeć i ocenić będzie można 8 filmów. Pojawią się fraszki o chmurach, o miłości, strachu czy politykach.
Lista filmów:
CUMULUS (2019, 00’35”), Michał Socha
DAD! (2018, 00’44”), Piotr Baranowski
LOVE BOMB (2018, 1’), Łukasz Pallado
PARALIŻ (2018, 00’55”), Konrad Ożgo
POLITYCY (2018, 00’03”), Monika Kuczyniecka
RYBKA SEM (2016, 1’02”), Kornii Tsoi (WA UMCS Lublin)
RYTM I ARYTMIA (2017, 00’48”), Jakub Rybak (WSUO Opole)
ŚNIADANIE (2018, 01’14”), Bartosz Zarzycki (UAP Poznań)
„Paraliż”
Kolejna kategoria to Formanimy, czyli animacje abstrakcyjne i eksperymentalne, gdzie na pierwszy plan – zamiast historii – wysuwany jest obraz, dźwięk i to, co pomiędzy…
Podczas pokazu wyświetlimy 9 filmów:
1kg PC (2018, 10’), Krystian Grzywacz, Paulina Czerek (Beniovska)
Projekt duetu Pauliny Czerek (Beniovska) i Krystiana Grzywacza, który pachnie paradokumentalizmem. Stworzone specjalnie pod przestrzeń planetarium słuchowidowisko jest mieszaniną motywów kultury popularnej z wizjami bardziej zakurzonymi, która przyciąga skojarzenie bliskiego spotkania z kosmoludkiem. Animacja powstała w programie symulującym właściwości fizyczne istoty przebywającej w ziemskim środowisku, towarzysząca temu muzyka jest połączeniem nagrań terenowych z dźwiękami generowanymi w otchłani komputera osobistego.
25/25 (2018, 4’20”), kinoMANUAL (Aga Jarząb, Maciek Bączyk).
Tytuł odwołuje się do tradycji numerowania kolejnych grafik z oryginalnej matrycy jak również wskazuje na sekwencję 25 faz ruchu, przygotowanej z myślą o krótkiej, abstrakcyjnej animacji. Kolejne rysunki, z pozoru podobne do siebie niczym kopie tego samego wzoru, w rzeczywistości różnią się drobnymi detalami. Ich sens i potencjał ujawnia się dopiero w ruchu. Każdy rysunek składa się z ogromnej ilości mikro-akcji. Ich nagromadzenie pozwala oglądać film niejako „w głąb” w poszukiwaniu zanimowanych detali wpisanych w nowe kompozycje. Zapętlona sekwencja, która trwa zaledwie 1 sekundę, rozciąga się do dowolnej długości, uzależnionej od percepcji widza.
Ścieżka dźwiękowa jest połączeniem nagrań field-recording (pochodzących w większości z domowej audiosfery autorów) z muzyką elektroniczną, graną na analogowych syntezatorachSynthi AKS.
CTRL + C (2017, 2’), Kamila Kasprzykowska
Animacja trójwymiarowa zrealizowana w programie Maxon Cinema4D. Zwielokrotnione kopie jednej uproszczonej formy zostały poddane specyficznemu porządkowi i rytmiczności kreując nowe kształty. Samo szukanie „powtarzalności” i porządku w tej realizacji inspirowane było zjawiskami społecznymi. Jednostki bojące się własnego indywidualizmu zaczynają nawzajem siebie kopiować. Cały ten proces pozornej harmonii, rytmu i estetyki powoduje coraz większy zanik podmiotowości i tożsamości jednostki a co za tym idzie powstaje jednolita, zlewająca się masa pełnej samotności.
DESIRE (2017, 01’50”), Małgorzata Seidel, Aleksandra Duda
„Desire” to metaforyczna opowieść zawarta w eksperymentalnej formie, porusza motywy ukryte wewnątrz nas. Różniąc się od siebie jako ludzie, posiadamy wciąż podobne pobudki. Popędy, zachcianki i ambicje. Każdy z nas pragnie wspiąć się na wspaniały szczyt, gdzie ujawniona zostanie jego wybitność i wyróżnienie spośród bezimiennej masy. Jeżeli jednak każdy z nas tak bardzo pragnie być wyjątkowym, to czy ostatecznie nie czyni nas to identycznymi?
MARBLES (2018, 5’13”), Natalia Spychała
To film wykonany w technice poklatkowej, nitkami na wazelinie i szkle. Interesowało mnie wrażenie połączenia, związania wszystkich występujących w filmie części, a także oparcie treści filmu na właściwościach wynikających z jego formy. Bohaterem filmu jest fragmentarycznie pojawiająca się postać, która nierozerwalnie łączy się z przestrzenią oraz z różnego rodzaju przedmiotami. Wzajemne oddziaływanie tych wszystkich elementów tworzy układ zależności – zamknięty cykl powiązanych ze sobą zdarzeń.
POMROKA (2018, 9’50”), Michał Przyszlak
Pomroka to prawie całkowita lub całkowita ciemność; coś, co powoduje trudność w zrozumieniu, poznaniu czegoś. Pomroka jest abstrakcyjną – ulotną próbą interpretacji ciemności. Ciemności, która nie jest ani zła, ani niebezpieczna. Zaprasza i otula, tych, którzy zechcą się w niej odnaleźć. Pomroka to eksperyment, badający synergię pomiędzy obrazem a dźwiękiem. Próbą przedstawienia ciemności, za pomocą środków paradoksalnie do niej przeciwstawnych – światła i obrazu. Pomroka w pierwszej odsłonie była wyłącznie audiowizualnym performensem wykorzystującym materiały generatywne i techniki manipulacji obrazem w czasie rzeczywistym. W takiej formie została zaprezentowana na kilku festiwalach audiowizualnych w kraju i za granicą – odtwarzana i animowana w czasie rzeczywistym. W późniejszym czasie została uwieczniona w trwałej, nieperformatywnej wersji. Nagrana i zapisana bez żadnej postprodukcji. Taka jaka jest. Za muzykę do projektu odpowiadał Sergiusz Tarasiewicz.
PUŁKA (2018, 02’03”), Kacper Mutke, Małgorzata Pawińska
Tomasz Pułka jest jednym z najwybitniejszych poetów młodego pokolenia w Polsce. Nowatorskie podejście do sztuki tworzenia tekstu, rytmika jego utworów a także swoisty literacki „glitch” zainspirowały powstanie filmu. Wizualizacja słów wiersza Tomasza Pułki w formie typografi w ruchu zostały stworzone następująco: twórcy skonstruowali piramidę holograficzną, aby umieścić animację słów w przestrzeni. Postprodukcja nagranego hologramu polegała na zagubieniu się przestrzeni właściwej i wyczuwalnej przez widza- dzięki temu zabiegowi zsynchronizowano wrażeniowość wywołaną zarówno tekstem „Live Set” jak i plastykę narracji samego poety.
ROK (2018, 11’40”), Małgorzata Bosek-Serafińska
Ta praca jest dwuosobowym dziennikiem i obejmuje prawie sześć lat. Jedna osoba dostarczała codziennie opakowanie po papierosach wypalonych przez siebie tego dnia a druga oblepiała je gotową „materią graficzno – malarską” czyli papierowymi pamiątkami – odpadami codziennego życia. Film dedykowany pamięci Marka Serafińskiego, znakomitego twórcy i producenta polskiej animacji.
WAHADŁO (2017, 04’26”), Mateusz Domeradzki
Animacja WAHADŁO jest opowieścią o ludzkiej pamięci i złudzeniu jakie powstaje z jej przyczyny. Owe złudzenie polega na tym, że ludziom towarzyszy przekonanie, że każdego dnia wstaje słońce i robi się noc dokładnie tak samo jak dnia poprzedniego. Podobnie dzieje się w mechanice Wahadła, odchyla się ono w jedną stronę, a następnie równoważy swoją energię poprzez ruch w stronę przeciwną, co sprawia, że ciągle wraca i się odsuwa z coraz to mniejszą siłą, aż kiedyś staje. Wahadło wzmacnia w nas złudzenie trwałości i powtarzalności, a przecież ani słońce, ani ziemia się nie cofają, a rytm dobowy bazuje na ruchu obrotowym, a nie wahadłowym. Inspiracją do animacji był list starszej Pani do jej rodziców, gdzie opowiadała o swoim życiu i o słońcu, które znowu dla niej wstało (animacja powstała w pracowni multimediów na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Opolskiego). W skrócie można powiedzieć, że mechanizm wahadła służący do wstawania słońca jest w gruncie rzeczy mechanizmem pamięciowym.
